词外重重事象真。词中觅句意全贫。于今清邃空高阁,还是山中有白云。
诗无补,费精神。闭门正字付深论。却怜谢客池塘梦,不著遗山一辈人。
一代骚心付等闲。词人枉说政无关。忍将半曲昆湖水,来比雷塘与仲山。
将词话,出人间。平生恩怨未全寒。铜牛似解凄凉犯,悄向西池月下弹。
香暗通帘,黄微欺砌,秋阶浸如水。养就诗心,和将粉气,隐隐袭人成醉。
谁堪试摘,除弄玉、轻移纤指。缘何萧艾同锄,竟尔钗钿齐委。
绝怜幽芳气味。早看来、当门非喜。一片痴心,留作汉皋珠佩。
剩得阑珊满地。更谁与、佳人说身世。孤燕飘楼,非烟折箠。
绿叶微稀,苔枝密就,琼花驿,讯仍杳。日从庭下过,听鸣雀盘桓稍稍,驰思幽眇。
笑杜牧三生,萦情张好。彼嫌迟去,我来何早。此老元是词人,缅暗香疏影,私夸箫妙。
小红相伴久,总难遣、歌声缭绕。何时能了。甚东阁诗清,绮窗寒到。
须年少。一秋无赖,任他潦倒。
一瞬人如片叶浮。要从西北见神州。回头下望人寰处,乘兴堪为万里游。
云外日,陇边秋。金城依旧枕黄流。山如牛背偏多骨,田似鱼鳞不见畴。
山林何氏留幽意。旧路南塘谁记忆。香芹鲜鲫却依然,饭颗偕游浑不异。
能文能武寻常事。珍重报书人且至。卖田未遂也欣然,傥许重来休沐地。
柏人谁与通消息。此举无名煎太急。杨妃化作寺人披,传恨谁为白居易。
江南不与同风色。曲水平芜千里碧。骊山也当蒋山看,何必凿残无罪石。
骊山高处生佳瞩。渭水尚萦秦塞曲。祖龙墓下有鸿门,太息当年空逐鹿。
温泉水滑人如玉。想像杨妃新赐浴。三郎遗恨到罗囊,比似斩袪多一哭。
荒城帝室谁分别。东出南门寒欲雪。撑空丑树点栖鸦,扑面酸风吹落叶。
慈恩旧事宁销歇。鸱吻塔铃噤不说。见由何必问终南,无水劣能分素潏。
白社荒寒,红楼黯淡。我来却喜君身健。安神长近圣人居,忧时懒避獧儿面。
影事成尘,流光似电。浮生一梦元非远。老年犹为少年忙,旧愁偶逐新愁见。