地阔炊烟集,年登米价轻。不知宽一分,犹似枉平生。
十载飘零滞远游,此生天地一虚舟。春随歌扇人留榻,舞尽花妖客上楼。
抚景从容登海峤,怀乡汗漫认并州。行边莫折章台柳,自古闺人咏白头。
星桥元夜转新晴,节序人间万炬明。满座催花荆树合,半尊迟月斗云横。
病怀不觉三分减,酒令须教万斛倾。已报金吾弛夜禁,流连直待晓钟声。
元春雷雨动扶摇,对雨知君逸思飘。种玉阶前耽昼永,争梨膝下看孙骄。
塘陂命辔多防滑,江浒倾尊不费邀。病骨年来惟伏枕,可能穷巷一回轺。
闉阇得汝频开径,南北驱人错问津。五柳逍遥彭泽外,三闾憔悴楚江滨。
消除岁月惟尊酒,寄傲乾坤祇钓纶。莫道太平无补事,陶唐须有葛天民。
岁晚看君共卜邻,青山带郭正宜人。终疑绮里曾归汉,谁似桃源早避秦。
阶下兰孙真次第,山中岁月太因循。星辰昨愧从游地,江汉今谁笑隐沦。
丝桐松下访知音,药甲青云一径深。祇谓龙骧閒豹略,谁知城市隐山林。
诗吟子建须拚酒,赋薄长卿祇为金。拟泛虚舟期汗漫,萧然世味一何心。
酒换灯花载草堂,醉乡不觉倚新妆。舞筵灿烂知倾国,歌馆轻盈羡绕梁。
不用斗杓倾子夜,何妨云雨妒朝阳。湘妃无恨怀沙意,欲向尊前学楚狂。
瓜入东陵五色饶,翛然青鸟下云霄。琼楼不用寻三岛,铜雀何须数二乔。
尽道扁舟归范蠡,谁知金屋醉阿娇。丝桐独解无弦意,杜若芳洲忆楚骚。
春时十月转江梅,蓬矢初惊诞日开。降岳英声钟海岱,充闾喜气动楼台。
歌传瓜瓞环珠履,庆溢萱堂泛紫杯。正拟古人何所似,眉山秀出小坡来。