淩波仙子踏轻尘,弱影娇香解笑人。雪里风中都过去,几时明月照丰神。
二月花时尊酒开,南山隐处有轻雷。故人曾订寻春约,如此风光底未来。
家近红蕖曲水滨,世间花叶不相伦。芳根中断香心死,定子初开睡脸新。
何处更求回日驭,至今犹识蕊珠人。楞伽顶上清凉地,一一莲花见佛身。
一片飞烟隔九枝,良辰未必是佳期。桂宫留影光难取,罗荐春香暖不知。
沛国东风吹大泽,巴山夜雨涨秋池。虽然同是将军客,去后漳河隔梦思。
黄竹歌声动地哀,年华忧共水相催。可怜万里堪乘兴,欲构中天正急材。
绛简尚参黄纸案,玉楼长禦白云杯。身闲不睹中兴盛,用尽陈王八斗才。
十年移易住山期,人欲天从竟不疑。青女素娥俱耐冷,春松秋菊可同时。
寒归山观随棋局,行过水西闻子规。美酒成都堪送老,鬓丝休叹雪霜垂。
古塔层崖老树阴,平生结想在幽深。一从忉利天归去,留与人间證道心。
幽境隔嚣尘,历载萦心曲。纸上忽相逢,苍翠日游瞩。
矗立几寻尺,瞻拜无拘束。溟鹏失南图,辕驹久局促。
缅想画中人,响风歌采绿。
无计留春住。怪连朝,心情草草,满天风雨。问讯故国花世界,水远山遥何许。
祗堕溷沾茵无主。弹指流光真似箭,向闲阶,独立空延伫。
双燕子,前头语。
年年院落凭来去。有几番,娇红宠绿,都教春误。任尔惜花心事重,重叠金铃遮护。
总难禁,鸟啼飞絮。明艳自来轻薄惯,对芳尊,此恨成千古。
浇不尽,东华土。
春社又归来。无限楼台。蹁跹瘦影正徘徊。飞向雕梁栖不稳,费煞疑猜。
风剪画梅开。绿绣间阶。去年今日异情怀。絮絮叨叨多少怨,人远天涯。