诗老龙门昼不关,东坛西社几人还。看君秃笔何曾住,笑我高眠尽日閒。
实怕行尘多似雨,更怜官马瘦如山。无因一见春风面,笑把清诗对病颜。
水西亭馆路逶迤,客到衡门出每迟。相别几时长揖罢,定应先诵近来诗。
黄尘赤日无南北,平田见土不见麦。秋麦垂垂尽枯死,春麦虽青不盈咫。
秋田种少未种多,田家四顾无妻子。官河水浅舟不行,漕舟不载雨州名。
河西钞关坐不税,太仓粳稻何时至。一春无雨过半夏,贫民望雨如望赦。
安得一雨如悬河,坐令愁怨成欢歌。我行虽难奈乐何。
委巷回风多暮尘,阶前老蒿长刺人。呼童荷锸相料理,忽见庭花放锦新。
爱听琳琅戛素秋,恶闻啁哳绕枝头。若教爱恶浑无迹,须向天机静处求。
秪向名花看画图,忽惊仙骨在泥涂。轻同握雪愁先碎,细比餐冰听却无。
郭北芳菲怀故里,江南风味忆西湖。渴尘此夜消应尽,未羡金茎与玉壶。
令公死,回纥至。令公来,葛罗拜,后却三军前一骑。
回纥盟,吐蕃退,令公度量包天地。君不见长安城章敬寺,眼中那有军容使。
野竹生高原,青青不受寒。岁暮雪霜苦,芳心宁独怜。
但恐朔风至,孤根讵能安。移来旧茅屋,僻远意自閒。
护以十丈篱,缭以三重垣。秀色常可保,逍遥任吾年。
永怀不得见,书札若为传。相逢画图里,一笑已无言。
薄筵无物荐清宵,黄蛎分香味颇饶。腥带海风崖际出,冻随春雪酒边消。
东关地僻劳相寄,南客方传始解调。不有可人佳赏在,一春诗兴又萧条。
柳丝花片满芳洲,长为溪山感旧游。急雨过窗醒短梦,惊风入树搅离愁。
归帆欲挂三江水,病脚难登百尺楼。老去不知春兴减,向来一月罢梳头。