君主内顾恤倾城,故剑还存敌体恩。手诏玉人蒙诘问,自来阶下拭啼痕。
绿绨小字书成印,琼函自署充华进。请罪长教圣主怜,含辞欲得君王愠。
青山补屋爱流泉,画里移家就辋川。添得一舟乘兴上,烟波随处小游仙。
共道淇园长异材,风欺雪压倩谁栽。道人扫向维摩壁,千尺苍龙护讲台。
金粟山人道者装,玉山秋尽草堂荒。劫灰重作江南梦,一曲开元泪万行。
短辕一哭暮云低,雪窖冰天路惨凄。青史几年朝玉马,白头何日放金鸡?
燕支塞远春难到,木叶山高鸟乱啼。百口总行君莫叹,免教少妇忆辽西。
诏书切责罢三公,千里驱车向大东。曾募流移耕塞下,岂迁豪杰实关中?
桑麻亭障行人断,松杏山河战骨空。此去累臣闻鬼哭,可无杯酒酹西风!
武安席上见双鬟,血泪青娥陷贼还。不为君亲来故国,却因女子下雄关。
取兵辽海哥舒翰,得妇江南谢阿蛮。快马健儿无限恨,天教红粉定燕山。
秋风匹马尉佗城,铜鼓西来正苦兵。万里虞翻空远宦,十年杨仆自专征。
山连鸟道天应尽,日落蛮江浪未平。此去好看宣室召,汉皇前席问苍生。
君王射猎近长安,龙雀刀镮长宝鞍。立马山川千骑拥,赐钱父老万人看。
霜林白鹿开金弹,春酒黄羊进玉盘。不向回中逢大雪,无因知道外边寒。