好去春山路,骑驴罨画中。徜徉紫芝客,憔悴鹿皮翁。
得酒宁辞醉,逢人莫语穷。乾坤皆古意,人自不相同。
庶矣新田殖,疲民得无饥。先输公家赋,又足食其私。
老父揖我语,岁功实由兹。劝农古有官,助给牛种施。
今官亦劝农,行田吏奔驰。尔去告尔长,我自安无为。
扬舲下彭城,分帆上沂水。与子作别离,眷言重徙倚。
曩在京华居,连室同井里。出则马辔联,入则衣袂比。
今也各散去,相顾意未已。我操田器归,子执州符仕。
慎勿轻此身,期以善自止。
江月照人近,海月涵太清。大地积微尘,何能翳其明。
溯光俪阳耀,阴魄独含精。况尔朝夕驰,呼吸成虚盈。
持兹烛玄造,万类无遁情。彭君忽起揖,子以知言名。
鸡鸣戒仆御,具食起就涂。仅取资给周,岂谓车骑都。
行过青齐野,忍见人逃逋。翁姑累带索,跟胫无完肤。
即欲与盘餐,但可饱一夫。迟迟去国旌,能得不疾驱。
龙角不如犀,常不生马厩。麟趾不如牛,终当在君囿。
我行泰山阿,日观望朝候。见子被云服,家居夹灵鹫。
揖之不得近,跂慕尘光后。
高云起城阙,流离度庭树。依风拂回塘,波缬光影注。
荒林带疏烟,照日乱萦缕。婉娈连浮阳,空明映凄雾。
岚翠含玉晖,景采满岩屿。逍遥幽赏谐,缅邈世娱阻。
鲁郊秋已深,西泺多蒲鱼。日暮积霭重,维舟月生初。
露凉水禽宿,雨晴艳芙蕖。撷花结楚佩,宛若湘南居。
展开阅读全文
叠巘擢荟蔚,繁英粲纷葩。银茧霞已积,翠幢柏方遮。
剧饮肆豪纵,清谈宴宾嘉。叫啸虎当岩,趍跄鹤行沙。
联蛾聘赵女,贯珠唱吴娃。露庭汎兰丛,风闺透窗纱。
鱼泳文波圆,禽翔矞云斜。逸乐谐金石,清真况烟霞。
洗药秋汲涧,种秫春烧畬。寓言托庄列,潜心著羲娲。
所贵丘园贲,终然心匪遐。