一落书生口,魂香不计年。须眉元别驾,翻托李娘传。
衰发萧萧不满梳,头颅四十欲何如?风尘眯眼花医治,名利关心酒破除。
谈畏友朋焚麈尾,病休人吏掩蜗庐。虞翻骨体终难媚,高枕从他笑拙疏。
雪后天街绝点尘,西山一秣白于银。云边蹬道层层出,马首峰峦叠叠真。
瑶岛分明连绛阙,玉龙夭矫贴青旻。却怜往岁曾游处,十里桃花覆角巾。
仙郎别署饮休辞,春冷何堪送所知。羸马冻蹄蹂雪径,饥乌寒距蹴风枝。
夷笺细字摹唐帖,胡髻尖毡缀汉丝。一曲龟兹君莫讶,也堪翻出渭城诗。
一钩曾挂暮霞里,半玦还悬晓雾中。醉起忽迷钟早晚,山行误认峰西东。
从他乌历支干换,且喜蛾眉首尾同。安得人生也似月,苍颇皓首又如童。
模写事情俱透脱,品题花鸟亦清奇。尽同元白诸人趣,绝是苏黄一辈诗。
老眼方饥逢上味,吟脾正渴遇仙医。明窗手录将成帙,恰似贫儿暴富时。
小楼朱几供旃檀,夜引闺人忏法坛。净似远公尚剩发,贫如陶令未休官。
舍完儿女忙何事,典却田园醉不难。检点近来痴业少,不随人舌浪悲欢。
人海何妨一粒藏,身闲稍觉昼壶长。厌将礼法绳腰骨,且看经钞浇肺肠。
画里身黏苍壁色,梦中魂染白莲香。春来最是城西好,拟共山僧坐绿杨。
不才敢拟子云玄,索米金门又一年。风味渐随双髻减,天真犹仗一樽全。
破冰滴砚展笺易,扫地安单夜坐禅。闲洗时瓶烹岕茗,故人新寄玉山泉。
人间何物度朝昏,懒性新来更厌喧。除却跏趺惟饮酒,才闻呵殿便关门。
虚窗月上摹松影,尘榻僧来印衲痕。独有盆梅嫌寂寞,故舒丹蕊照清樽。