不算菩提与阐提,惟应执著便生迷。
无端指个清凉地,冻杀胡僧雪岭西。
长绳不见系空虚,半偈传心亦未疏。
推倒我山无一事,莫将文字缚真如。
转悲新岁重于山,不似轻鸥肯复还。
朱绂纵教金印换,青云未胜白头闲。
黄卷不关兼济业,青山自保老闲身。
一行万里纤尘静,可要张仪更入秦。
泽北村贫烟火狞,稚田冬旱倩牛耕。
老人惆怅逢人诉,开尽黄花麦未金。
花落更同悲木落,莺声相续即蝉声。
荣枯了得无多事,只是闲人漫系情。
行人莫叹前朝树,已占河堤几百春。
惆怅题诗柳中隐,柳衰犹在自无身。
展开阅读全文
秋风团扇未惊心,笑看妆台落叶侵。
绣凤不教金缕暗,青楼何处有寒砧。
不用频嗟世路难,浮生各自系悲欢。
风霜一夜添羁思,罗绮谁家待早寒。
燕巢空后谁相伴,鸳被缝来不忍薰。
薄命敢辞长滴泪,倡家未必肯留君。
年年镊鬓到花飘,依旧花繁鬓易凋。
撩乱一场人更恨,春风谁道胜轻飙。
朝班尽说人宜紫,洞府应无鹤着绯。
从此玉皇须破例,染霞裁赐地仙衣。
无宦无名拘逸兴,有歌有酒任他乡。
看看万里休征戍,莫向新词寄断肠。