佐幕才多始拜侯,一门清贵动神州。霜蹄晓驻秦云断,
野旆晴翻郢树秋。几处尘生随候骑,半江帆尽见分流。
大冯罢相吟诗地,莫惜频登白雪楼。
一醉曾将万事齐,暂陪欢去便如泥。黄花李白墓前路,
碧浪桓彝宅后溪。九月霜中随计吏,十年江上灌春畦。
莫言春尽不惆怅,自有闲眠到日西。
君恩已尽欲何归,犹有残香在舞衣。
自恨身轻不如燕,春来长绕御帘飞。
宫乌栖处玉楼深,微月生檐夜夜心。
香辇不回花自落,春来空佩辟寒金。
云里幽僧不置房,橡花藤叶盖禅床。
朝来逢著山中伴,闻说新移最上方。
语堪铭座默含春,西汉公卿绝比伦。
今日抱辕留不得,欲挥双涕学舒人。
秋天睛日菊还香,独坐书斋思已长。
无奈风光易流转,强须倾酒一杯觞。
池上笙歌寂不闻,楼中愁杀碧虚云。
玉壶凝尽重重泪,寄与风流旧使君。
病酒坚辞绮席春,菊花空伴水边身。
由来举止非闲雅,不是龙山落帽人。