齐国西行几日程,平原望望怯初行。雨途车过泥藏辙,晴巷马来尘满城。
野色北连三晋远,河流东注两淮清。中原土俗古云乐,老我今多万里情。
空壕废堞绕营丘,一望凄然使我愁。赐履封侯千古在,寻盟霸业此时休。
鸦啼古木西胶暮,雁落平芜北海秋。回首江南万馀里,异乡如此若为留。
杳杳山城倚暮天,依依墟里见寒烟。海邦出息空今日,齐地徵求异昔年。
俗鄙谁歌招隐曲,道穷虚诵卜居篇。故乡回望在天末,一片归心对月悬。
故人邀我破愁颜,风磴云岩尚可攀。五色蓬莱常近郭,一湖波浪欲浮山。
江皋极目双枫赭,涧道伤心细菊斑。作客异乡俱老大,乘时吟赏不知还。
仙风久仰羽人丘,功业今归户牖侯。万事糺纷难辟谷,一秋衰谢独登楼。
思閒已蜡游山屐,愿治方资济海舟。闻说中营频倚注,文园肺病几时瘳。
青袱蒙头作野妆,轻移莲步水云乡。裙翻蛱蝶随风舞,手学蜻蜓点水忙。
紧束暖烟青满地,细分春雨绿成行。村歌欲和声难调,羞杀扬鞭马上郎。
老我归来托远林,仙桡犹泛五湖深。身名已喜全离乱,生死俄闻变古今。
悬榻空馀徐孺恨,绝弦真乱伯牙心。无端又向溪桥立,望断秋鸿泪满襟。
凤凰飞舞下层峦,珠树瑶花一夜残。周室旧闻迁宝鼎,汉宫今见泣铜盘。
荒祠犹记双龙柱,坏埒曾传乙鸟坛。为叹兴亡肠易断,不须高眺傍高寒。
唐朝宫殿面南山,韦杜曾传尺五天。冯翊郡连通雨露,崤函地辟接风烟。
陇云秦树空今日,衰草斜阳异昔年。世事纷更共如此,岂须见后始悽然。
移家东海上,汩没度危时。草市腥江鲍,居民杂岛夷。
衣冠随俗变,姓字畏人知。保己无深计,翻言命可疑。