吾诗满箧笥,最多夜雨篇。
四时雨皆佳,莫若初寒天。
纸帐白于毡,纸被软于绵。
枕傍小铜匜,海沉起微烟。
是时闻夜雨,如丝竹管弦。
恨我未免俗,吟讽劝雕镌。
南朝空阶语,妙建安前,意谓夺造化,百世莫比肩;安知梧桐句,乃复与并传。
夜雨何时无,奇语付後贤。
夜雨有残滴,秋碪无绝声。
得诗旋已忘,觅睡固难成。
壮志悲垂老,归耕愿太平。
发春才属尔,岁事又峥嵘。
泽国寒多雨,畸人夜少眠。
不缘酲作病,只合醉终年。
庭草已争茁,园梅空自怜。
重云不难抉,无剑倚青天。
江边依旧钓舟横,万事何曾有一成?空忆庐山风雨夜,自吹小灶煮蔓菁。