广寒官中第一仙,情深不碍韵超然。
劝君莫作儿女态,但向花前倾玉船。
月地云阶暗断肠,知心谁解赏孤芳。
相逢只怪影亦好,归去始惊身染香。
渡口耐寒窥净绿,桥边凝怨立昏黄。
与卿俱是江南客,剩欲尊前说故乡。
欲舆梅为友,常忧不称渠。
从今断火食,饮水读僊书。
云里溪头已占春,小园又试晚妆新。
放翁老去风情在,恼得梅花醉似人。
风露青冥水面凉,旋移野艇受清香。
犹嫌翠盖红妆句,何况人言似六郎!
插棘编箩谨护持,养成寒碧映沦漪。
清风掠地秋先到,赤日行天午不知。
解箨时闻声簌簌,放梢初见叶离离。
官闲我欲频来此,枕簟仍教到处随。
萧散山林一幅巾,天公乞与自由身。
茅檐不似宫塼暖,日满南窗也可人。
家是江南友是兰,水边月底怯新寒。
画图省识惊春早,玉笛孤吹怨夜残。
冷淡合教闲处著,清臞难遣俗人看。
相逢剩作樽前恨,索笑情怀老渐阑。
展开阅读全文
冰崖雪谷木未芽,造物破荒开此花。
神全形枯近有道,意庄色正知无邪。
高坚政要饱忧患,放弃何遽愁荒遐。
移根上苑亦过计,竹篱茅屋真吾家。
平生自嫌亦自许,妙处可识不可夸。
金樽翠杓未免俗,篝火为试江南茶。
造物作梅花,毫发无遗恨。
楚人称芳兰,细看终不近。