湖边一夜霜,庭树无秋声。
嬾不近笔砚,何以纾幽情?但有一睡耳,展转无由成。
起拥地炉暖,坐待天窗明。
药畦蔬垄夕阳中,带落冠欹一病翁。
步蹇每妨行乐兴,眼昏几废读书功。
露浓乍警云巢鹤,风劲先凋玉井桐。
欲赋悲秋却休去,鬓丝已是满青铜。
出门东行复西行,处处人家打稻声。
小瓮秫醅虽未熟,後园楮蕈已堪烹。
霜露初侵季子裘,山川空赋仲宣楼。
梦回最怯闻衣杵,病起常忧负酒筹。
日月往来双转毂,乾坤成坏一浮沤。
书生事业无多许,二寸毛锥老未休。
身似庞翁不出家,一窗自了淡生涯。
山姜零落初成子,石竹凄凉半吐花。
寒涧挹泉供试墨,堕巢篝火唤煎茶。
掩关本意君知否?两耳衰年不耐哗。
老子斋居罢击鲜,木盘竹箸每随缘。
邻僧不用分香钵,莲芡犹堪过半年。
眼明尚见蝇头字,暑退初亲雁足灯。
历历胸中千载事,莫将轻比住庵僧。
存神止虑自长年,黄老遗书汉尚传。
妙语虽传人不省,却从丹灶觅神仙。
朴学无关道废兴,更堪衰与病相乘。
眼看白日西南去,绳系胶黏总不能。
草阁留云宿,溪桥引鹤行。
身闲诗旷逸,心静梦和平。
石乳无时滴,松肪彻夜明。
山中足幽趣,不是傲公卿。