今年秋多阴,殊未决丰歉。
时时云一片,复作雨数点。
晚来晴颇牢,天宇碧如染,微风过林梢,斜日在山崦。
农家筑场罢,竭作事收歛。
贪睡吾可惭,斋扉昼常掩。
九天清跸响春雷,百万貔貅扈驾回。
不独雨师先洒道,汴流袬袬入淮来。
关中父老望王师,想见壶浆满路时。
寂寞西溪衰草里,断碑犹有少陵诗。
北征谈笑取关河,盟府何人策战多?扫尽烟麈归铁马,剪空荆棘出铜驼。
史臣历纪平戎策,壮士遥传入塞歌。
自笑书生无寸效,十年枉是枕琱戈。
山光秀可餐,溪水清可啜。
白云映空碧,突起若积雪。
我行溪山间,灵府为澄澈。
崚嶒崖角立,蟠屈路九折。
黄杨与冬青,郁郁自成列;其根贯石罅,横逸相纠结。
上扪鵰鹘巢,下历豺虎穴。
流泉不可见,锵然响环玦。
出山日已暮,林火远明灭。
小息得樵家,题诗记幽绝。
南出柴门即是山,青鞋踏破白云间。
旋偿酒券何时足?罢诺僧碑尽日闲。
三尺古琴余爨迹,一枝禅杖带湘斑。
吾庐北望云烟里,又伴纷纷宿鸟还。
五尺桄榔杖,二寸栟榈冠,往来山谷中,发白面渥丹。
初非乳石力,所得怀抱宽。
入寺不寻僧,自爱松风寒。
松风晚少静,我意殊未阑。
却寻归村路,白石明青滩。
种药为生业,弹琴悦性灵。
中宵煮白石,平旦诵黄庭。
茶熟眠初起,儿扶酒半醒。
意行无定处,猿鸟共忘形。
七十衰翁短鬓斑,药瓢藤杖伴清闲。
平生恶路羊肠阪,晚岁羸躯饭颗山。
一寸塔余青霭外,数声钟下翠微间。
往来处处皆奇绝,莫道先生兴尽还。
白石青莎一径斜,断无人迹到山家。
梁间归燕避微雨,池面游鱼争落花。
雪鬓但增新感慨,金鞭那复旧豪华。
明窗睡起浑无事,篝火风炉自试茶。