年运而往君自宽,此生异竟有衰残。
语讹嚼废寻常事,只作儿童?齿看。
少慕功名颇自奇,一生蹭蹬鬓成丝。
市楼酒美贫何预,斗柄春回老不知。
黑帜游魂应有数,白衣效命永无期。
鱼梁东畔牛栏北,举世谁能识此悲?
怕见公卿嬾入城,野桥孤店跨驴行。
天公遣足看山愿,白尽髭须却眼明。
天地回春律,山川扫积阴。
波光迎日动,柳色向人深。
沾洒忧时泪,飞腾灭虏心。
人扶上危榭,未废一长吟。
玄冥行令肃冰霜,墙角疏梅特地芳。
屑玉定烦修月户,堆金难买破天荒。
了知一气环无尽,坐笑千林冻欲僵。
力量世间谁得似,挽回岁律放春阳。
展开阅读全文
千钱买轻舟,不复从人借。
樵苏晨入市,盐酪夕还舍。
岂惟载春秧,亦足获秋稼。
有时醉村场,老稚相枕藉。
常侵落月行,不畏恶风吓。
无为诧轩车,此乐予岂暇。
强寻残梦苦难成,推枕搘藤绕舍行。
新涨生波渔艇活,晨曦送暖客衣轻。
烟迷芳草苍茫色,鹊占高枝嚄唶声。
老病自怜犹嗜学,诵书家塾羡诸生。
富贵功名不拟论,且浮舴艋寄烟村。
生憎快马随鞭影,宁作痴人记剑痕。
樵牧相谙欲争席,比邻渐熟约论婚。
晨舂夜绩吾家旧,正要遗风付子孙。
眼边处处皆新句,尘务经心苦自迷。
今日偶然亲拾得,乱松深处石桥西。
峡云烘日欲成霞,瀼水成纹浅见沙。
又向蛮方作寒食,强持扈酒对梨花。
物如巢燕年年客,心羡游僧处处家。
赖有春风能领略,一生相伴遍天涯。