湖海凄凉地,风霜惨淡天。
吾其去道近,无酒亦陶然。
既老心愈空,新凉体差健,登山每嗔扶,对案亦强饭。
平生百事嬾,惟酒不待劝,迨此桑落时,一醉适我愿。
羸然云水身,本非朱紫楦。
少犹耻枉尺,老敢欺方寸。
但令死瞑目,余事何足论。
不见鹿门翁,全家事潜遯。
芦洲有病雁,雪霜摧羽翰,不辞道路远,置身湖海宽。
稻粱亦满目,鸣声自辛酸。
我正与此同,百忧双鬓残。
东归忽十载,四忝侍祠官。
虽云幸得饱,早夜不敢安。
乃知学者心,羞媿甚饥寒。
读我病雁篇,万锺均一箪。
目断西陵细霭中,津亭想汝系孤篷。
颇忧昨暮云吞日,犹幸今朝雨压风。
就食亦知难恋恋,挂帆终恨太匆匆。
寒沙不是无来雁,频寄书归问老翁。
秋雨初霁开长空,夜天无云吐白虹,擘波浴海出日月,破山卷地驱雷风。
昆仑黄流泻浩浩,太华巨掌摩穹穹。
平生所怀正如此,拜赐虚皇称放翁。
放翁七十饮千锺,耳目未废头未童。
向来楚汉何足道,真觉万古无英雄。
行穷禹迹亦安往,聊借旷快洗我胸。
涛澜屡犯蛟灵怒,涧谷或与精灵逢。
黄金铸就决河塞,俘献颉利长安宫。
不如醉笔扫青嶂,入石一寸豪健惊天公。
东巷西巷新月明,南村北村戏鼓声。
家家输赋及时足,耕有让畔桑无争。
一村婚娉皆邻里,妇姑孝慈均母子。
儿从城中怀肉归,妇涤铛釜供刀匕。
再拜进酒寿老人,慈颜一笑温如春。
太平无象今有象,穷虏何地生烟尘!
中岁抱沉绵,讵敢望七十;造物偶脱遗,俯仰耄已及。
宁知辱弓旌,扶惫去乡邑。
受恩不知报,怀抱空怏悒。
天门邈难窥,地芥亦嬾拾。
随身一诗囊,副以两药笈。
何当复得谢,浩荡脱维絷。
擘浪画楫飞,穿云青鞋湿。
余年尚有几,登览当汲汲。
狂吟题寺廊,大笔蘸墨汁。
茶山丈人厌嚣哗,幅巾每访博士家,小亭谈笑不知暮,往往城上闻吹笳。
兴来杰作粲珠璧,岁久妙墨亡龙蛇。
郎君弟子多白发,回头日月如奔车。
徐卿赤城古仙子,十年四海推才华。
览观陈迹喜不寐,旋补罅漏支倾斜。
曲池还浸古来月,丛莽忽见当时花。
重题旧句照高栋,力振风雅排淫哇。
席间紵袍已散鹄,堂上讲鼓初停挝。
速宜力置竹叶酒,不用更瀹桃花茶。
诗酒清狂二十年,又摩病眼看西川。
心如老骥常千里,身似春蚕已再眠。
暮雪乌奴停醉帽,秋风白帝放归船。
飘零先是关天命,错被人呼作地仙。
浴罢华清第二汤。红棉扑粉玉肌凉。娉婷初试藕丝裳。凤尺裁成猩血色,螭奁熏透麝脐香。水亭幽处捧霞觞。