造物作梅花,毫发无遗恨。
楚人称芳兰,细看终不近。
江上梅花吐,山头霜月明。
摩挲古藤杖,三友可同盟。
方池潋潋碧波平,曲径纤纤细草生。
席地幙天君但醉,苦无多日是清明。
雪山万叠看不厌,雪尽山青又一奇。
今代江南无画手,矮牋移入放翁诗。
燕燕尾涎涎,横穿乞巧楼,低入吹笙院,鸭鸭觜唼唼,朝浮杜若洲,暮宿芦花夹。
嗟尔自适天地间,将俦命侣意甚闲。
我今独何为,一笑乃尔悭!世上悲欢亦偶然,何时烂醉锦江边?人归华表三千岁,春入箜篌十四弦。
人生宦游亦不恶,无奈从来宦情薄。
既不能短衣射虎在南山,又不能斗鸡走马宴平乐。
惟有钓船差易具,问君胡为不归去?片云雨暗玉笥峰,斜日人争石旗渡。
渡头酒垆堪醉眠,白酒醇酽鲈鱼鲜;菰米如珠炊正熟,蓴羹似酪不论钱。
翁唱菱歌儿舞棹,醉耳那知朝市闹。
城门几度送迎官,睡拥乱蓑呼未觉。
我无四目与两口,但在人间更事久。
死生元是开阖眼,祸福正如翻覆手。
消磨日月几緉屐,陶铸唐虞一杯酒。
既非狗马要盖帷,那计风霜悴蒲柳。
灶突无烟今又惯,龟蝉与我成三友。
判知青史无功名,只用忍饥垂不朽。
春来日日困春酲,徂岁如驰得我惊。
山寺馈茶知谷雨,人家插柳记清明。
登阶勃窣晨鸡老,侵路纵横野草生。
堪叹筋骸犹健在,强随丁壮事深耕。
巷口东风吹酒旗,老人也惜早春时。
雨来三日泥没踝,过尽梅花浑不知。
平生过眼万芳菲,晚景收心与世违。
枯槁形骸元自瘦,膏腴田土为谁肥?