三万里河东入海,万千仞岳上摩天。
遗民泪尽胡尘里,南望王师又一年。
七十衰翁,不减少年豪气。似天山、凄凉病骥。铜驼荆棘,洒临风清泪。
甚情怀、伴人儿戏。
如今何幸,作个故溪归计。鹤飞来、晴岚暖翠。玉壶春酒,约群仙同醉。
洞天寒、露桃开未。
山泽有臞儒,残年病满躯。
拙疏难救药,贫困不枝梧。
海客留苔浦,山僧饷笋枯。
衰颜得村酒,犹解蹔时朱。
天地回春律,山川扫积阴。
波光迎日动,柳色向人深。
沾洒忧时泪,飞腾灭虏心。
人扶上危榭,未废一长吟。
形胜崤潼在,英豪赵魏多。
精兵连六郡,要地控三河。
慷慨鸿门会,悲伤易水歌。
几人懹此志,送老一渔蓑!
燕脂斑出古铜鼎,弹子窝深湖石山。
老去柴门谁复过,天教二友伴清闲。
少慕浮名百种痴,老知世事尽儿嬉。
从今春困不须卖,睡到日高三丈时。
檐铎鸣杂佩,帘旌动微波。
我老嬾读书,如此长日何!名酒来清江,嫩色如新鹅。
奇葅映玉盘,珍鮓开绿荷。
万事姑置之,逌然酣且歌。
宦游亦何好,且复小婆娑。
秋风云门道,踏月扪青萝。
新酥鹅儿黄,珍橘金弹香,天公怜寂寞,劳我以一觞。
胸中万卷书,老不施毫芒,持酒一浇之,与汝俱深藏。
生当老穷巷,死埋南山冈。
古来共如此,已矣庸何伤!
天上何曾许寄愁,酒中正自可忘忧。
不能上树作巢饮,尚办满船供拍浮。
神仙可学君岂信,衣食裁足吾何求?但忆人如王粲辈,相携一笑赋登楼。