谁道名花独故宫,东城盛丽足争雄。
横陈锦障阑干外,尽吸红云酒醆中。
贪看不辞持夜烛,倚狂直欲擅春风。
拾遗旧咏悲零落,瘦损腰围拟未工。
月下看荼醾,烛下看海棠。
此是看花法,不可轻傳扬。
荼醾暗处看,纷纷满架雪。
海棠明处看,滴滴万点血。
东吴七月暑未艾,川云忽兴天昼晦。
蔽空雨点弩发机,平地成渠屋穿背。
早禾玉粒自天泻,村北村南喧地碓。
大牲如阜酒如江,相唤龙祠作秋赛。
身似枯禅谢世麈,岂容收歛强冠巾。
庾郎三韭不妨饱,晏子一裘何恨贫?栖冷每怜鸡唱早,云开初见月痕新。
闲中有味君知否,熊掌驼峰未是珍。
八月暑退凉风生,家家场中打稻声。
穗多粒饱三倍熟,车轴压折人肩赬。
常年县符闹如雨,道上即今无吏行。
乡闾老稚迭歌舞,灶釜日餐猪羊烹。
偶携一小竖,徙倚望南山。
船笛为谁怨?溪云如我闲。
洲长归雁下,天迥暮鸦还。
安得一竿去,终年烟水间。
从来好境遍人间,无奈劳生自欠闲。
江近时时吹白雨,楼高面面看青山。
歌声哀怨传三硖,行色凄凉带百蛮。
流落爱君心未已,梦魂犹缀紫宸班。
十里迢迢望碧鸡,一城晴雨不曾齐。
今朝未得平安报,便恐飞红已作泥。
天地回春律,山川扫积阴。
波光迎日动,柳色向人深。
沾洒忧时泪,飞腾灭虏心。
人扶上危榭,未废一长吟。