诗人本自易悲伤,何况身更忧患场。
乌鹊成桥秋又到,梧桐滴雨夜初凉。
江南江北堠双只,灯暗灯明更短长。
安得平生会心侣,一尊相属戏年光?
才不才间未必全,胸中元自要超然。
黄金不博身强健,且醉江湖万里天。
闲愁正可资诗酒,小疾安能减食眠。
一亩旋租畦菜地,千钱新买钓鱼船。
秋毫不受俗尘侵,随处悠然一散襟。
天际挂虹初断雨,云头翳日又成阴。
引泉北涧长浇竹,拂榻西窗自斫琴。
药石扫空身便健,始知万事要无心。
牙齿漂浮欲半空,此生已付有无中。
一杯藜粥枫林下,时与邻翁说岁丰。
稽山九十翁,病起无气力。
拥杖牧鸡豚,乃是老人职。
一杯芋糁羹,孙子唤翁食。
既饱负朝阳,自愧尔何德!
临海铜灯喜夜长,蕲春笛簟怨秋凉。
世间生灭无穷境,尽付山房一炷香。
少日猖狂不自谋,即今垂死更何求?简编不隔圣贤面,梦寐时为河岳游。
浊酒未倾心已醉,长歌欲发涕先流。
石帆射的烟岚晚,过雁声中又一秋。
门巷萧条秋色深,黄花始欲慰孤斟。
久贫自笑不妨乐,过足固知非所钦。
琴调已忘还渐省,诗联未稳更长吟。
吾儿西上无多日,安得相从老故林?
山步溪桥又早秋,飘然无处不堪游。
僧廊偶为题诗入,鱼市常因施药留。