欲舆梅为友,常忧不称渠。
从今断火食,饮水读僊书。
月地云阶暗断肠,知心谁解赏孤芳。
相逢只怪影亦好,归去始惊身染香。
渡口耐寒窥净绿,桥边凝怨立昏黄。
与卿俱是江南客,剩欲尊前说故乡。
广寒官中第一仙,情深不碍韵超然。
劝君莫作儿女态,但向花前倾玉船。
家是江南友是兰,水边月底怯新寒。
画图省识惊春早,玉笛孤吹怨夜残。
冷淡合教闲处著,清臞难遣俗人看。
相逢剩作樽前恨,索笑情怀老渐阑。
展开阅读全文
冰崖雪谷木未芽,造物破荒开此花。
神全形枯近有道,意庄色正知无邪。
高坚政要饱忧患,放弃何遽愁荒遐。
移根上苑亦过计,竹篱茅屋真吾家。
平生自嫌亦自许,妙处可识不可夸。
金樽翠杓未免俗,篝火为试江南茶。
造物作梅花,毫发无遗恨。
楚人称芳兰,细看终不近。
江上梅花吐,山头霜月明。
摩挲古藤杖,三友可同盟。
山村梅开处处香,醉插乌巾舞道傍。
饮酒得仙陶令达,爱花欲死杜陵狂。
石帆山下乐谁如?八尺轻舠万顷湖。
能酿人家分小榼,爱棋道士寄新图。
条枚积地树鸡栅,沟港接筒浇芋区。
父子还家更何事,断编灯下讲唐虞。
人笑无才自笑狂,槿篱竹坞得深藏。
自从病後辜风月,未免愁中读老庄。
行圃数畦秋菜长,泛溪十里晚荷香。
丛书坐嬾无由续,且补忠州手录方。