枝头花落减春光,游子归期正渺茫。啼鸟数声惊梦断,一庭芳草又斜阳。
雨梢风叶夜飕飕,长忆溪堂下榻留。清气逼人眠不得,吟诗直过五更头。
昔年曾住娄江上,看到园林几树春。今日归来风景异,梅花独识旧时人。
镜里容颜奈老何,流光瞬息易蹉跎。却嫌白发无公道,偏使愁人分外多。
斗星初转建寅标,已见春风在柳条。堪叹鬓边新白发,不随墙下雪俱消。
已闻赤帝收秦鹿,又见乌江刎楚猴。一点报韩心已遂,重轻宜不较封留。
狂澜万仞涌银山,坐见倾危瞬息间。舟子惯施侥倖术,满张风幔意如閒。
冰雪姿容铁石肠,毅然孤立拒风霜。高情却怕行人折,不放横枝易出墙。
好处非关竹外斜,自缘能向雪中华。若随桃李争春色,纵有清香未足誇。
旧宋王孙元学士,草堂心事玉堂身。笔端写出江南意,落日西风为怆神。