夫子人之杰,魁然道最纯。乡闾连沛邑,族系出虞宾。
清节冰壶莹,孤标玉树新。妙龄探桂窟,雅志傲蒲轮。
事业传衣钵,风流表缙绅。斗南惟此老,月旦复谁人。
忍死哭亡社,偷安笑具臣。斯文虽未丧,吾道竟难伸。
彭泽不书宋,东陵无负秦。直从强健日,收得自由身。
把臂言犹在,回头迹己陈。发书占贾鵩,绝笔感商麟。
玄矣骑箕尾,嗟哉厄已辰。终天从此别,穷壤向谁亲。
堕椁逢王果,留灯待沈彬。彭殇俱逝水,孔蹠共荒榛。
书带缘新垄,笛声起旧邻。绝弦双堕泪,挂剑一伤神。
冢树悲长夜,山花作好春。龟趺平木杪,谁为写光尘。
悬瓠城雄壮,登临写客怀。九州惟古豫,千里控长淮。
极目栖林杪,临芳瞰水涯。南城新息路,西市确山街。
门易朝金榜,亭馀阅世牌。乐光眉拂黛,溱汝股分钗。
八封坛微认,三王冢密挨。辋湖鱼唯唯,壶树鸟喈喈。
颜笔龛尘壁,裴碑瘗土阶。卜蟾闻迈志,系鳖近齐谐。
坡底为龙竹,厅前系马櫰。绝缨台泯没,铸剑冶埋埋。
坡迹留任宅,涪诗刻秀崖。黄陂澄宇量,许月旦名排。
秦赋敌扬子,娄歌胜李娃。越王悲壮志,唐女换遗骸。
元济狂枭獍,宗权暴虎豺。土风敦俭素,声乐绝淫哇。
玉粒家家足,红姜处处皆。吴氛薰雾瘴,楚气拂云霾。
笋石当衙道,仙榆拂郡斋。王侯更庙狄,富相捍潭柴。
竦也尝临判,谦乎亦摄差。陈翁孙接踵,欧父子联阶。
观额因王觌,民坊出陆偕。许诗多散落,叶记半磨揩。
往哲优师帅,遗风轶等侪。老夫为政拙,雅志与时乖。
倦鸟收长翮,疲鴽恋短秸。江山题不尽,吾已办青鞋。
旧僚郭赵身为烬,先友王杨骨已枯。莫笑嗫嚅翁不达,人閒斗在不如吾。
羞将明媚斗春妍,顾影徘徊祇自怜。消得风流黄太史,国香流俗叹随缘。
蹋青挑菜共嬉游,不识风前月下羞。落日缓歌携手去,新声争信锦缠头。
荠芽蒲笋绕溪生,采掇盈筐趁早烹。想得见郎相妩媚,饭箩携去饷春耕。
坡公守馀杭,饯客伤乍远。人生贵知己,旅退其可忍。
陈三天下士,好德吾未见。垂涎嗜熊掌,摆手谢关键。
观过斯知仁,如月蚀辄满。闻风激庸懦,所恨我生晚。
我行自并门,道出太行岭。路傍古石人,髣髴类形影。
过客互传疑,是非竟谁请。会逢田舍翁,荷杖雪垂领。
为问定何如,愚蒙庶几警。云昔东家丘,历聘入吾境。
偶此值小儿,难诘豪且颖。丘也不能对,驱车返天井。
邦人思其贤,想像刻顽矿。始予骇其言,嗔赤发面颈。
夫子圣者欤,日月揭馀炳。岂闻采樵斧,巧掩运斤郢。
翁徒老于年,此事能不省。翁闻遽愀然,色厉声亦猛。
辙迹今尚存,事况传已永。书生多大言,诡辩勿复骋。
信知端木赐,下释东野犷。正如与蟪蛄,而语春秋景。
小姑嫁彭郎,举世莫能整。嗟哉吾道穷,生死何不幸。
生而非其时,伐树迹屡屏。亦尝撩虎须,白刃脱俄顷。
死为万世师,庙貌多土梗。自非二仲月,门寮终岁静。
山魈与社鬼,香火未尝冷。此事固不平,此心尝耿耿。
吾生赋拙直,浪许近骨鲠。与物例多忤,所动坐愆眚。
愤世无奈何,空令气生瘿。
玄夫六甲存神气,耳息绵绵口常闭。会巢莲叶绿毛叟,游戏人閒阅千岁。
吉凶未判倘谋及,告以将来若符契。江湖佳处多网罟,侧足恐为人所制。
支床钻灼事交病,宁处不材从此逝。嘉林居士强解事,清江使者何经济。
泥涂虽辱固不恶,所幸此身能自卫。岂期曝背当车辙,碎首奔轮翻致毙。
乃知生死有定数,万物自然无巨细。夔蚿多寡各安分,椿菌短长均一世。
越人善疗卒兵死,单豹养生遭虎噬。尔今韬晦竟不免,使我追伤收寒涕。
至人知命付一笑,我辈情钟能不蔽。千古蒙庄倘有灵,须知曳尾非常计。
坡老放归舟系汴,惊听骡铎鸣北岸。文公岭外得京官,照蝎壁閒犹喜见。
我今薄宦天一角,适以平反叨使传。柳城西路忽闻蝉,驻马久之增感叹。
临岐凄咽固有意,似对乡人论牛面。吾庐环木夏阴合,聒耳长嘶吾每倦。
安东地冷无此物,所以相逢眷还眷。晚风晨露汝易足,何苦叨叨声不断。
商胡迁客泪横臆,落日穷途方寸乱。朱门砧杵快新凉,乞汝秋天从叫唤。