午阴蒙密路萦纡,两两丽黄对引雏。
自可曲肱惊短梦,南山丛薄有於菟。
不等薰风已问津,小楼无处认蹄轮。
极知中岁难为别,未必明朝不是春。
黄鸟闹时山寂寂,绿阴深处水粼粼。
老来宁与芳菲竞,俯仰人间迹已陈。
近看遥见总风标,不拣疏村自断桥。
大士定中蒙素衲,太真浴起却红绡。
别修花史为题品,高倡离骚伴寂寥。
岁晚道人心似铁,爱香怜影尚魂销。
竹绕疏篱水绕村,一枝无语更黄昏。
暗香似识骚人意,月澹无风自入门。
枯梢横出竹疏疏,挟雪吹香梦自孤。
立到夜深难着语,怕渠去说与林通。
雪压横枝卧浅波,三花五蕊不须多。
平生为尔添诗兴,今日无诗奈尔何。
茅茨烟水隔孤村,雪冷谁敲月下门。
只与梅花曾有旧,暗香时肯到洼尊。
老去犁锄易作劳,藤阴才午卧衡茅。
须眉甚古松当户,羽翼初成燕出巢。
安所归乎惟酒隐,宛其老矣只诗豪。
忍穷不欠鱼羹饭,每向人间笑独高。
风烟两人借,此岭复南岗。
阴石无霜滑,寒梅未雪香。
逢山贪看画,得句不成章。
月下门须掩,多应说短长。
坎止流行一任他,年华其奈老夫何。
贫知醉有回天日,早得閒为却日戈。
野烧青归烟仿佛,溪痕晴涨雪坡陀。
屠苏只对梅花饮,茅屋竹篱春意多。