茅斋深僻绝轮蹄,门径缘莎细接溪。垂钓石台依竹垒,
待宾茶灶就岩泥。风生谷口猿相叫,月照松头鹤并栖。
不是无端过时日,拟从窗下蹑云梯。
从乱移家拟傍山,今来方办买山钱。九州有路休为客,
百岁无愁即是仙。野叟并田锄暮雨,溪禽同石立寒烟。
他人似我还应少,如此安贫亦荷天。
年少髭须雪欲侵,别家三日几般心。朝随贾客忧风色,
夜逐渔翁宿苇林。秋水鹭飞红蓼晚,暮山猿叫白云深。
重阳酒熟茱萸紫,却向江头倚棹吟。
春在门阑秋未离,不因人荐只因诗。半年宾馆成前事,
一日侯门失旧知。霜岛树凋猿叫夜,湖田谷熟雁来时。
西风万里东归去,更把愁心说向谁。
他乡终日忆吾乡,及到吾乡值乱荒。云外好山看不见,
马头歧路去何忙。无衣织女桑犹小,阙食农夫麦未黄。
许大乾坤吟未了,挥鞭回首出陵阳。
多惭到处有诗名,转觉吟诗僻性成。度水却嫌船著岸,
过山翻恨马贪程。如仇雪月年年景,似梦笙歌处处声。
未合白头今已白,自知非为别愁生。
平生操立有天知,何事谋身与志违。上国献诗还不遇,
故园经乱又空归。山城欲暮人烟敛,江月初寒钓艇归。
且把风寒作闲事,懒能和泪拜庭闱。
暗算乡程隔数州,欲归无计泪空流。已违骨肉来时约,
更束琴书何处游。画角引风吹断梦,垂杨和雨结成愁。
去年今日还如此,似与青春有旧仇。
九华山色真堪爱,留得高僧尔许年。
听我吟诗供我酒,不曾穿得判斋钱。
满城罗绮拖春色,几处笙歌揭画楼。
江上有家归未得,眼前花是眼前愁。