自昔朋游今五纪,断金连璧附英翘。学通经史蒙三益,心类松筠见久要。
白首郎潜甘寂寞,清时吏隐甚逍遥。年逾九九诚无慊,惟叹人亡与道消。
三朝辅翊秉鸿钧,功在旂常泽在民。黄石授来为帝傅,赤松游去保天真。
达生优享高年福,出世轻遗大梦身。自古陉山多吉宅,国侨裴令继芳尘。
上台三品位非轻,秘殿论思职更清。频倚壮猷为屏翰,合从佥议秉钧衡。
颓然处顺君无怛,恸矣怀贤我有情。不独九原埋宝玉,人琴从此绝遗声。
畴昔常闻处士庄,林泉胜景甲山阳。一渠寒水流清济,千仞浓岚耸太行。
枋口云归穿古木,燕川风过入脩篁。前贤旧业何人继,分与三贤作醉乡。
二圣恩深念老臣,许从休退乐伊滨。重观景物皆尘迹,喜见居留是故人。
林下放怀无检束,樽前道旧长精神。公难久作东田伴,却作黄枢秉化钧。
子真仙裔富高情,远寄仙禽至洛城。昔向华亭常警露,今来缑岭伴吹笙。
稻粱犹忆嘉禾美,竹树应怜履道清。已遣吾家伊水墅,旋营莎荐似咸京。
凫鸥两闲暇,知我无机心。跃渊宜自在,直莫上钩金。
郢楼高唱丽阳春,重叠三章妙入神。席上纵欢殊不倦,樽前道旧转相亲。
故交共是休闲客,令子今为辅弼人。河内仙居颇优逸,风流雅尚有谁伦。
净居高出四禅天,更对伊嵩辟广轩。塔耸千花依鹫岭,舟浮一叶上龙门。
云藏古木当危槛,风递疏钟过远村。我有草堂南涧口,一回西望一销魂。
昔年持斧按边州,闲上高城久驻留。曾见兵锋逾百草,偶题诗句在红楼。
控弦挽粟成陈事,缓带投壶忆旧游。狂斐更烦金石刻,腼颜多谢镇西侯。