如丝苣甲饤春盘,韭叶金黄雪未干。
旅饭二年无此味,故园千里几时还。
异方时节三巵酒,残岁风烟一惨颜。
曾奉龙旗典邦礼,岁穷祠祀少休闲。
冉冉东风万柳丝,啼莺常自与春期。
妆残玉枕朝醒后,绣倦纱窗昼梦时。
文羽自奇非谷隐,好音应合有人知。
风流潘令多才思,为尔春来几首诗。
须知庖手有真如,合遣轮人笑读书。
拥褐蒲团深闭目,老人于此有工夫。
岁穷阴不解,短日过墙微。
幽鸟穿林小,寒乌啄树饥。
冰霜崖岭壮,烟火井闾稀。
老拙安闲倨,无心厌食薇。
尘壁苍茫有旧题,十年重见一伤悲。
野僧欲与论前事,自说年多不复知。
展开阅读全文
江乡有奇蔬,本草记菝葜。
驱风利顽痹,解疫补体节。
春深土膏肥,紫笋迸玉裂。
烹之芼姜橘,尽取无可辍。
应同玉井莲,已过猫头茁。
异时中州去,买子携根拨。
免令食蔬人,区区美薇蕨。
平生腊八日,借钵受斋糜。
客路岁将晚,旅庖晨不炊。
持杯从破律,遣兴自吟诗。
何日依禅宿,钟鱼自有时。
流落天涯一病身,簿书丛里费精神。
殷勤照水窥华发,黄鸟声中又一春。
北风万木正苍苍,独占新春第一芳。
调鼎自期终有实,论花天下更无香。
月娥服御无非素,玉女精神不尚妆。
洛岸苦寒相见晚,晓来魂梦到江乡。
廉退辞荣早,清贫卜吉迟。
买山新兆域,从窆旧书诗。
松菊留三径,箪瓢遗两儿。
升堂旧宾客,执绋涕交颐。