曹娥洛神遍堪舆,保母后出争澜趋。
一时耳目喜新毕,九原谁复哀意如。
世人重艺不重义,每以好奇夸好事。
集古金石半丰碑,逝者似为书者累。
八百余载四字全,政同悬崖三百年。
王畿不悟王元象,不如果也能兴邻。
但道青毡故家物,肯因陵谷邻枯骨。
耳孙犹尔况他人,崇韬安生何可忽。
昭陵之盗犹兰亭,必无可欲乃妥灵。
黄閍前车已如此,安何金蝉之墓终弗毁。
我本山阳田舍叟,家有淮南数千亩。
江南倦客老不归。此田多为势家有,
犹记少年学牧时,去时日出归日西。
我生衣食仰此辈,爱之过於百里奚。
祗今辛苦耕砚席,无处卖文长绝食。
卷中邂逅黑牡丹,相逢喜是曾相识。
负郭无须二顷田,一双粟角能几钱。
数口之家便可饱,要如此图知何年。
平生富贵非所愿,城府近来尤右厌。
何时倒乘牛背眠,胜如仰看宣明面。
退之尝作《伯夷颂》,纲常更为文章重。小范老子翰墨香,吹醒首阳千古梦。
尔来宇宙三百年,劫灰不坏宁非天。姑苏李侯贤太守,为将手泽归云玄。
因忆右军修禊叙,智永藏之固其所。今比萧翼谁贤愚,豪夺何如能乐与。
君子于物不留意,好德终然胜好古。剑许徐君自有心,书还孔氏非无故。
粟可不食国可辞,较之一纸真毫釐。闻风廉立遽如许,信哉圣人百世师。
西山之薇何独美,向微二子一草耳。东海鲁连死犹生,中书冯道生犹死。
承平文献传至今,品题先后如盍簪。就中何人合愧死,九锡不是夷齐心。