囊底诗成无卖处,床头金尽已多时。
元龙豪气依然在,惯守清贫岂足悲。
触目钱塘昨梦非,行春载酒忆当时。
花间不辗香轮入,柳外空鞭骏马飞。
落日荒山和靖墓,断云流水子胥祠。
忘情鸥鹭间於我,应笑江湖客未归。
略彴当门石径斜,槿篱深护野人家。
炊烟起处江村晚,一片斜阳万点鸦。
行人非人可豫谋,爱君无计为君留。
张仪失策犹存舌,穆傅知机可掉头。
黯黯别怀江路晚,萧萧行李驿亭秋。
明年我亦携书去,不落人间第二筹。
黄庭重读罢,掩卷对寒檠。
发为忧时白,心因学道清。
一窗秋月色,四壁夜蛩声。
坐倦闲欹枕,诗成梦不成。
东皇别我太匆匆,急景相催鬓已翁。
杜宇一声花结局。人生消得几春风。
平生湖海气,老去叹飘蓬。
知命难求富,安贫不送穷。
江空思捉月,天阔欲行风。
俗眼从渠白,无人识此翁。
冰魂月魄水精神,翠袂凌波湿楚云。
雪后清闲谁是侣,汨罗江上伴湘君。
何处仙翁爱手谈。时闻剥啄竹林间。
一枰子玉敲云碎,几度午窗惊梦残。
缓着应知心路远,急围不放耳根闲。
烂柯人去收残局。寂寂认亭石几寒。
一鸟不啼春寂寂,百花都落雨蒙蒙。
十分花鸟乐风恨,半在诗中半酒中。