长安别离道,宛在东城隅。寒草根未死,愁人心已枯。
促促水上景,遥遥天际途。生随昏晓中,皆被日月驱。
北骑达山岳,南帆指江湖。高踪一超越,千里在须臾。
一意两片云,暂合还却分。南云乘庆归,北云与谁群。
寄声千里风,相唤闻不闻。
雨滴草芽出,一日长一日。风吹柳线垂,一枝连一枝。
独有愁人颜,经春如等闲。且持酒满杯,狂歌狂笑来。
慈乌不远飞,孝子念先归。而我独何事,四时心有违。
江海恋空积,波涛信来稀。长为路傍食,著尽家中衣。
别剑不割物,离人难作威。远行少僮仆,驱使无是非。
为性玩好尽,积愁心绪微。始知时节驶,夏日非长辉。
青山白屋有仁人,赠炭价重双乌银。驱却坐上千重寒,
烧出炉中一片春。吹霞弄日光不定,暖得曲身成直身。
饿马骨亦耸,独驱出东门。少年一日程,衰叟十日奔。
寒景不我为,疾走落平原。眇默荒草行,恐惧夜魄翻。
一生自组织,千首大雅言。道路如抽蚕,宛转羁肠繁。
展开阅读全文
分拙多感激,久游遵长途。经过湘水源,怀古方踟蹰。
旧称楚灵均,此处殒忠躯。侧聆故老言,遂得旌贤愚。
名参君子场,行为小人儒。骚文衒贞亮,体物情崎岖。
三黜有愠色,即非贤哲模。五十爵高秩,谬膺从大夫。
胸襟积忧愁,容鬓复凋枯。死为不吊鬼,生作猜谤徒。
吟泽洁其身,忠节宁见输。怀沙灭其性,孝行焉能俱。
且闻善称君,一何善自殊。且闻过称己,一何过不渝。
悠哉风土人,角黍投川隅。相传历千祀,哀悼延八区。
如今圣明朝,养育无羁孤。君臣逸雍熙,德化盈纷敷。
巾车徇前侣,白日犹昆吾。寄君臣子心,戒此真良图。
山中琉璃境,物外琅琊溪。房廊逐岩壑,道路随高低。
碧濑漱白石,翠烟含青蜺.客来暂游践,意欲忘簪珪。
树杪灯火夕,云端钟梵齐。时同虽可仰,迹异难相携。
唯当清宵梦,仿佛愿攀跻。
汝水无浊波,汝山饶奇石。大贤为此郡,佳士来如积。
有客乘白驹,奉义惬所适。清风荡华馆,雅瑟泛瑶席。
芳醑静无喧,金尊光有涤。纵情孰虑损,听论自招益。
愿折若木枝,却彼曜灵夕。贵贱一相接,忧悰忽转易。
会合勿言轻,别离古来惜。请君驻征车,良遇难再觌。
王家事已奇,孟氏庆无涯。献子还生子,羲之又有之。
凤兮且莫叹,鲤也会闻诗。小小豫章甲,纤纤玉树姿。
人来唯仰乳,母抱未知慈。我欲拣其养,放麛者是谁。