念符不由级,屹得文章阶。白玉抽一毫,绿珉已难排。
偷笔作文章,乞墨潜磨揩。海鲸始生尾,试摆蓬壶涡。
幸当禁止之,勿使恣狂怀。自悲无子嗟,喜妒双喈喈。
玉缕青葳蕤,结为芳树姿。忽惊明月钩,钩出珊瑚枝。
灼灼不死花,蒙蒙长生丝。饮柏泛仙味,咏兰拟古词。
霜风清飕飕,与君长相思。
商山风雪壮,游子衣裳单。四望失道路,百忧攒肺肝。
日短觉易老,夜长知至寒。泪流潇湘弦,调苦屈宋弹。
识声今所易,识意古所难。声意今讵辨,高明鉴其端。
众䖟聚病马,流血不得行。后路起夜色,前山闻虎声。
此时游子心,百尺风中旌。
蜀色庶可比,楚丛亦应无。醉红不自力,狂艳如索扶。
丽蕊惜未扫,宛枝长更纡。何人是花侯,诗老强相呼。
展开阅读全文
贫富喜雪晴,出门意皆饶。镜海见纤悉,冰天步飘飖.
一一仙子行,家家尘声销。小儿击玉指,大耋歌圣朝。
睿气流不尽,瑞仙何夐寥。始知望幸色,终疑异礼招。
市井亦清洁,闾阎耸岧峣.苍生愿东顾,翠华仍西遥。
天念岂薄厚,宸衷多忧焦。忧焦致太平,以兹时比尧。
古耳有未通,新词有潜韶。甘为酒伶摈,坐耻歌女娇。
选音不易言,裁正逢今朝。今朝前古文,律异同一调。
愿于尧琯中,奏尽郁抑谣。
弱弱本易惊,看看势难定。因风似醉舞,尽日不能正。
时邀咏花女,笑辍春妆镜。
咫尺不得见,心中空嗟嗟。官街泥水深,下脚道路斜。
嵩少玉峻峻,伊雒碧华华。岸亭当四迥,诗老独一家。
洧叟何所如,郑石唯有些。何当来说事,为君开流霞。
驱傩击鼓吹长笛,瘦鬼染面惟齿白。暗中崒崒拽茅鞭,
倮足朱裈行戚戚。相顾笑声冲庭燎,桃弧射矢时独叫。
月迥无隐物,况复大江秋。江城与沙村,人语风飕飗.
岘亭当此时,故人不同游。故人在长安,亦可将梦求。