疏懒而今成自然,醒来不是听鸡年。
霜风一夜寒多少,重理禅衣覆足眠。
一个虚亭倚翠林,亭前慈孝竹阴深。
白云落尽花同落,半点残红无处寻。
秀才梦破舌扪空,还我浮生半老翁。
也与盛朝闲点缀,荷衣蕙带佩松风。
四更山月吐青涟,人在花林未肯眠。
寂寂一峰寒插水,雁声飞过放鱼船。
一月林中不裹巾,得钱沽酒未知贫。
樵夫相见漫相识,除却青山无故人。
镇日无人闭竹扉,阶前寒翠上人衣。
开门修竹青如束,黄叶风前叫子规。
竹皮纱幅老人头,高士从来傲冕旒。
曾见院师画姚老,一瓢如叶倚黄楼。
抱鸭痴鸡唤不醒,代耕老马怯泥行。
世间多少难明事,好问西周击壤生。
幽栖寺里松风阁,明月怀人照古苔。
记得万年深夜话,雨声欲尽雁声来。
山气阴阴出荷锄,才分瓜子又挑蔬。
倦来芍药花前卧,带雨鸣鸠过草庐。