池边月影闲婆娑,池上醉来成短歌。芙渠抵死怨珠露,
蟋蟀苦口嫌金波。往事向人言不得,旧游临老恨空多。
松醪作酒兰为棹,十载烟尘奈尔何。
庾楼宴罢三更月,宏阁谈时一座风。
万里伤心极目春,东南王气只逡巡。野花相笑落满地,
山鸟自惊啼傍人。谩道城池须险阻,可知豪杰亦埃尘。
太平寺主惟轻薄,却把三公与贼臣。
衰羸岂合话荆州,争奈思多不自由。无路重趋桓典马,
有诗曾上仲宣楼。尘销别迹堪垂泪,树拂他门懒举头。
一种人间太平日,独教零落忆沧洲。
击柱狂歌惨别颜,百年人事梦魂间。
李将军自嘉声在,不得封侯亦自闲。
良时不复再,渐老更难言。远水犹经眼,高楼似断魂。
依依宋玉宅,历历长卿村。今日空江畔,相于只酒樽。
群盗方为梗,分符奏未宁。黄巾攻郡邑,白梃掠生灵。
尘土周畿暗,疮痍汝水腥。一凶虽剪灭,数县尚凋零。
理必资宽猛,谋须藉典刑。与能才物论,慎选忽天庭。
官品尊台秩,山河拥福星。虎知应去境,牛在肯全形。
旧政穷人瘼,新衔展武经。关防秋草白,城壁晚峰青。
破胆期来复,迷魂想待醒。鲁山行县后,聊为奠惟馨。
昆崙水色九般流,饮即神仙憩即休。敢恨守株曾失意,始知缘木更难求。
鸰原谩欲均馀力,鹤发那堪问旧游。遥望北辰当上国,羡君归掉五诸侯。
西班掌禁兵,兰锜最分明。晓色严天仗,春寒避火城。
安危虽已任,韬略即嘉声。请问何功德,壶关寇始平。
香筵酒散思朝散,偶向梧桐暗处闻。
大底曲中皆有恨,满楼人自不知君。