秋镫耿遥夜,下帘听疏雨。一卷《放翁集》,古秀照眉宇。
平易似香山,忠爱匹老杜。石湖帅两川,先生居幕府。
雪中草军书,下笔龙蛇舞。宝鸡达长安,旦暮可立取。
奈何小朝廷,甘作湖山主。坐令龟堂诗,苦语泣肺腑。
晚境封渭南,渭南渺何处。九州几时同,寸心千载许。
馀情狎花草,亦与《离骚》伍。大雅逝不作,遗编亘今古。
久读忘睡眠,远寺动残鼓。
昨为金山游,岩壑称奇遍。虽然足壮观,终嫌金碧炫。
意欲陟焦山,幽秀觌层巘。无奈波澜险,惊涛驶如箭。
今晨渡江归,舟发心仍恋。放眼眺佳处,遥青如匹练。
颇似香炉峰,停帆几回见。坡公薄江潭,舶䑲风云变。
我独挝回帆,奇境悭一面。准拟今宵梦,篮舆入葱茜。
此公佞佛久无灵,妖梦迷茫死未醒。谁为练儿编本纪,年年祇载老人星。
千古牛衣肯死忠,直臣折槛亦奇功。诸儒杜谷真无赖,谏表区区说后宫。
惨澹诗人笔,秋清诗益清。月扶花影起,风定竹阴生。
砧杵谁家怨,关山万里情。梧桐疏叶落,河汉寂无声。
春日暖桑榆,重闱晋一觚。鸳针閒处握,鸠杖醉时扶。
梨枣孙牵袂,盘飧母戒厨。花前叙家庆,此乐即蓬壶。
落落幽人志,云霞自卷舒。敢云真福地,到此即仙居。
商定名山业,珍藏异代书。玉台今韵事,惭愧女相如。
支云高塔走嶙峋,肯为裙钗渺此身。但觉天光俯银海,不知人世有红尘。
二分垂足疑仙境,万事扪胸仗佛因。笑语同来诸女伴,此行奇绝胜飙轮。
光阴同是异乡过,两地怀人意若何。万里音书中道阻,一年情绪此宵多。
梅侵腊雪香犹敛,诗得春风韵更和。守岁不妨吟到晓,锦笺椒颂共谁哦。
溪添新涨碧流清,春泛兰桡趁晚晴。日薄片帆移淡影,雨馀修竹滴残声。
林边寺近红墙露,天际云连白塔横。梵阁疏钟传逸韵,柳莺犹对夕阳鸣。