草色东西客路,江声早晚春潮。别后思君何处,鸣禽疏雨兰苕。
清溪入花源,流水春溶溶。趣深屡回转,溪上森群峰。
参差楼观间,缥缈神仙踪。门陪羽客行,时与樵人逢。
疏萝映崖瀑,薄云荫岩松。孤鹤偶徘徊,众树恒芳浓。
践兹非徒游,要当尽从容。固乏丹泉术,终期此相从。
圆网才亏补又完,几回费力绕檐端。只愁明日风和雨,未信当空住得安。
行尽千山更有山,此身几日在山间。桃花野水溶溶去,鸥鸟汀云冉冉还。
何处渔汀晚棹回,笛声似为水云哀。相逢莫怪频垂泪,曾向梁园听曲来。
翠袖寒禁梦里秋,玉容不解旧风流。谁知独客深无意,珍重萧娘莫浪愁。
猩血丛丛簇绛裙,一枝雨里手亲分。自知老眼无烦照,乞与鸾鸾插鬓云。
拟将诗酒赏良时,久不吟诗思苦迟。无酒已辜今夜月,如何容得更无诗。
水南别业远无邻,我独重来是故人。经榻香灯非旧火,禅房花木自新春。
传心曾嗣高僧法,画影空留居士身。寂灭不知何可乐,凡情未免为沾巾。
一枝开向小篱东,浅白深红尽敛容。只有魏家颜色似,春风秋露不相从。