天地一洲渚,北平南攲危。幽并深以厚,江浙清且奇。
武林颇英秀,川汇仍山卑。应接殚天巧,类非人力为。
径山最佳处,有岩称玉芝。居防俗士驾,地乃贤人宜。
郎公留名德,平时为羽仪。引年归故里,不复衣朝衣。
留侯黄石心,白傅香山期。结宇名胜外,日与尘事违。
泉石景物状,尽任诸贤诗。伊予来东藩,滥持使者麾。
平生爱山水,弗惮命驾之。当候秋风高,远造岩下扉。
浣濯缨上尘,散步松间綦。未能继高躅,聊用慰所思。
石磴盘空山寺高,扪萝徐上不辞劳。尘心业已降金偈,佛法从教演布毛。
祇树秋声鸣坠叶,雨花香气袭吟毫。狂游顿觉耽清赏,醉把新题夺锦袍。
云廊钟动寺门开,驻马徐吟步绿苔。自信浮生长是客,谁言明镜亦非台。
岩前伏虎先降锡,海上归僧晚渡杯。何日重来方丈里,试将禅意问西来。
梵宇峨峨出半天,数声清磬发孤烟。林间玉露凋红叶,池上秋云霭白莲。
谁更磨砖能作镜,自须求佛苦栖禅。游人只恋登临去,懒向山僧话夙缘。
梵王宫殿静沉沉,使节乘闲访道林。蕉叶绿齐山路狭,松花香落野坛深。
明窗净月窥禅意,白石清潭见佛心。此地重来休负约,未须徵逐恋朝簪。
迢递关山万里馀,别来全觉故情疏。孤舟作客频相梦,远道逢人数寄书。
连雁空江残暑后,断蝉高柳早凉初。相思两地愁堪老,欲效长房愧不如。
山村寥落野人稀,静倚枫根坐钓矶。流水带花穿巷陌,远风吹雨入岩扉。
秋声暗促河声急,黄鸟时兼白鸟飞。吟社客归秦渡晚,渚烟溪月共忘机。
远上寒山石径斜,寒山影里见人家。鸟啼深处舂灵药,马饮春泉踏浅沙。
日落远波惊宿雁,月临荒戍起啼鸦。烟霞淡泊无人到,只有绯桃万树花。
多情才子倚兰舟,终拟蹉跎访旧游。日暮酒醒人已远,鸟啼花落水空流。
清风未许重携手,好月那堪独上楼。何处相思不相见,江南江北路悠悠。
春气融融杨柳阴,黄鹂枝上弄清吟。携柑载酒人何处,孤负东君一片心。