鹤鸣山下去,满箧荷瑶琨。放马荒田草,看碑古寺门。渐寒沙上雨,欲暝水边村。莫忘分襟处,梅花扑酒尊。
月笼翠叶秋承露,风亚繁梢暝扫烟。
知道雪霜终不变,永留寒色在庭前。
桂冷香闻十里间,殿台浑不似人寰。
日斜回首江头望,一片晴云落后山。
风急云轻鹤背寒,洞天谁道却归难。
千山万水瀛洲路,何处烟飞是醮坛。
无客不言云外见,为文长遣世间知。
一声松径寒吟后,正是前山雪下时。
细腰宫尽旧城摧,神女归山更不来。
唯有楚江斜日里,至今犹自绕阳台。
恰似有龙深处卧,被人惊起黑云生。《临池洗砚》,
见《纪事》
松门一径微,苔滑往来稀。半夜闻钟后,浑身带雪归。
问寒僧接杖,辨语犬衔衣。又是安禅去,呼童闭竹扉。
三千护塞儿,独自滞边陲。老向二毛见,秋从一叶知。
地寒乡思苦,天暮角声悲。却被交亲笑,封侯未有期。
故人何处望,秋色满江濆。入水溪虫乱,过桥山路分。
鹤归松上月,僧入竹间云。莫惜中宵磬,从教梦里闻。