仙花笑尽石门中,石室重重掩绿空。
暂下云峰能几日,却回烟驾驭春风。
都尉出居延,强兵集五千。还将张博望,直救范祁连。
汉卒悲箫鼓,胡姬湿采旃。如今意气尽,流泪挹流泉。
宵直丹宫近,风传碧树凉。漏稀银箭滴,月度网轩光。
凤诏裁多暇,兰灯梦更长。此时颜范贵,十步旧连行。
玉节随东阁,金闺别旧僚。若为花满寺,跃马上河桥。
九江归路远,万里客舟还。若过巴江水,湘东满碧烟。
倦客惊危路,伤禽绕树枝。非逢暴公子,不敢涕流离。
别梦虽难觉,悲魂最易销。殷勤淮北岸,乡近去家遥。
尘浥多人路,泥归足燕家。可怜缭乱点,湿尽满宫花。
河畔多杨柳,追游尽狭斜。春风一回送,乱入莫愁家。
席上沈香枕,楼中荡子妻。那堪一夜里,长湿两行啼。