亭子春城外,朱门向绿林。柳枝经雨重,松色带烟深。漉酒迎山客,穿池集水禽。白云常在眼,聊足慰人心。
负薪老翁往北州,北望乡关生客愁。自言老翁有三子,两人已向黄沙死。如今小儿新长成,明年闻道又征兵。定知此别必零落,不及相随同死生。尽将田宅借邻伍,且复伶俜去乡土。在生本求多子孙,及有谁知更辛苦。近传天子尊武臣,强兵直欲静胡尘。安边自合有长策,何必流离中国人。
金园宝刹半长沙,烧劫旁延一万家。楼殿纵随烟焰去,火中何处出莲花。
少小客游梁,依然似故乡。城池经战阵,人物恨存亡。夏雨桑条绿,秋风麦穗黄。有书无寄处,相送一沾裳。
故人行役向边州,匹马今朝不少留。长路关山何日尽,满堂丝竹为君愁。
何处堪留客,香林隔翠微。薜萝通驿骑,山竹挂朝衣。
霜引台乌集,风惊塔雁飞。饮茶胜饮酒,聊以送将归。
红粉青蛾映楚云,桃花马上石榴裙。罗敷独向东方去,漫学他家作使君。
青枫落叶正堪悲,黄菊残花欲待谁。水近偏逢寒气早,山深常见日光迟。愁中卜命看周易,病里招魂读楚词。自恨不如湘浦雁,春来即是北归时。
数丛芳草在堂阴,几处闲花映竹林。攀树玄猿呼郡吏,傍谿白鸟应家禽。青山看景知高下,流水闻声觉浅深。官属不令拘礼数,时时缓步一相寻。