三五年时折桂来,也曾班底戴花回。
而今四十还流落,却被人呼老秀才。
清清白白天然态,皎皎翘翘玉立身。
雪虐霜饕千万变,此花到底是全人。
拦擞襟尘访梵宫,入门物色补陀踪。
松虽未老曾留鹤,山不在高堪卧龙。
案上楞岩寻旧跋,枕边纸被认新缝。
客题不要纱宠壁,遮莫轻敲饭后钟。
蜜成只解供樽俎,蜡就徒能照绮罗。
堪叹汝生无受用,铣铣刺刺欲如何。
社前社后雨纷纷,山北山南处处闻。
田父不知墙壁字,此声便是劝农文。
醒来拍手倚雕栏,啜茗哦诗子细看。
纵有浅斟低唱者,个别清意不相干。
摇摇如扇叶,风颤午窗阴。
素不生枝节,人皆见赤心。
鹿胎点点上轻裘,脑片飘飘入宝篝。
更向佳人妆额看,梅花到底也风流。
向背稀稠各自宜,荣枯开谢且随时。
春风最是无凭据,到底真心不属伊。
几度溪桥恋影香,冲风冒雨也思量。
尽教人笑成梅癖,死不将诗到涤棠。