芭蕉萧瑟满庭秋,一枕新凉动客愁。露滴阶前蛩唧唧,风来天际雁悠悠。
疏林籁静砧声断,孤馆窗虚月影浮。乡梦强将随化蝶,何堪鼓角遍城楼。
每拟朝正醉绮筵,壮怀空历古稀年。愁看镜里颜频改,羞与窗前梅斗妍。
腊雪已消樽酒下,春风旋到砚城边。笔耕偏较农耕早,只恨年年是石田。
朝看云出山,暮看云归壑。悠悠千载心,孤寄在高阁。
遥离母校四旬春,旧地重临百感生。小鸟枝头应识我,隔窗曾和读书声。
佳节年年感客情,今宵无月倍凄清。浮云遮尽人间丑,为怕嫦娥慧眼明。
今年燕即旧年燕,今岁人非去岁人。恸惜三郎年十二,墦间宿草几回新。
数枝斜出竹篱边,不染尘埃似散仙。历尽风霜无限苦,春来独占百花先。
夜长如海复如年,独对青灯理旧编。四野鸡声啼不住,欲明还晦五更天。
他乡又是一春残,卧病伤怀感百端。为怕高堂添白发,家书犹是说平安。
年华风柳共飘萧,知己天涯太寂寥。我为功名心自悔,愿将事业付渔樵。