海棠初发去春枝,首唱曾题七字诗。
今日能来花下饮,不辞频把使头旗。
持竿闲坐思沉吟,钓得江鳞出碧浔。
回首看花花欲尽,可怜寥落送春心。
云水苍茫日欲收,野烟深处鹧鸪愁。
知君万里朝天去,为说征南已五秋。
酒满金船花满枝,佳人立唱惨愁眉。
一声直入青云去,多少悲欢起此时。
公子邀欢月满楼,双成揭调唱伊州。
便从席上风沙起,直到阳关水尽头。
人世悲欢不可知,夫君初破黑山归。
如今又献征南策,早晚催缝带号衣。
蜀地恩留马嵬哭,烟雨濛濛春草绿。
满眼由来是旧人,那堪更奏梁州曲。
落花流水认天台,半醉闲吟独自来。
惆怅仙翁何处去,满庭红杏碧桃开。
夜静弦声响碧空,宫商信任往来风。
依稀似曲才堪听,又被移将别调中。
为爱君山景最灵,角冠秋礼一坛星。
药将鸡犬云间试,琴许鱼龙月下听。
自要乘风随羽客,谁同种玉验仙经。
烟霞淡泊无人到,唯有渔翁过洞庭。