青溪道士人不识,上天下天鹤一只。
洞门深锁碧窗寒,滴露研朱写周易。
人间无限伤心事,不得尊前折一枝。
满宫多少承恩者,似有容华妾也无。
满身珠翠将何用,唯与豪家拂象床。
何人种得西施花,千古春风开不尽。
炼汞烧铅四十年,至今犹在药炉前。
不知子晋缘何事,只学吹箫便得仙。
画舸摇烟水满塘,柳丝轻软小桃香。
却缘龙节为萦绊,好是狂时不得狂。
渔竿消日酒消愁,一醉忘情万事休。
却恨韩彭兴汉室,功成不向五湖游。
花满西园月满池,笙歌摇曳画船移。
如今暗与心相约,不动征旗动酒旗。
棣萼分张信使希,几多乡泪湿征衣。
笳声未断肠先断,万里胡天鸟不飞。
青溪道士人不识,上天下天鹤一只。
洞门深锁碧窗寒,滴露研朱点周易。
关山万里恨难销,铁马金鞭出塞遥。
为问昔时青海畔,几人归到凤林桥。
帝舜南巡去不还,二妃幽怨水云间。
当时珠泪垂多少,直到如今竹尚斑。
玉颜虽掩马嵬尘,冤气和烟锁渭津。
蝉鬓不随銮驾去,至今空感往来人。