此去离亭半夕阳,乌啼旧阕夜荒茫。滔滔江水无情极,明月秦淮水一方。
山光无限水悠悠,古苑花明月满楼。送君马上休回首,玉笛三声一叶秋。
去年人送长短亭,一片烟波入洞庭。江海无情人不见,芳洲春草为谁生?
登临泽国半荆榛,战伐年年鬼哭新。一水晴波青翰舫,孤灯暮雨白纶巾。
何时壮志酬明主,几日浮生哭故人。万里飞腾仍有路,莫愁四海正风尘。
春城烟雾晓阴阴,俯仰斜阳吊古今。万里河山犹故国,九京风雨自同心。
欲知其主观司隶,未见孤儿属羽林。鹤唳华亭人没后,河桥一阕泪沾襟。
生平无计更依刘,短发蒙茸愧楚囚。十载莺花迟暮客,三春烟雨别离愁。
浮生碟梦庄周榻,壮志鸱夷范蠡舟。同学少年零落尽,飘然江海一沙鸥。
几番薄幸。无限伤心景。眉前事,心头病。残灯余一点,却把罗衣整。
窗棂外,一枝带雨梨花影。
独步东风静。访当时花径。寒悄悄,花光净。人去多时也,往事犹堪省。
飘红泪,银缸露满秋千冷。
辜负天工,九重自有春如海。佳期一梦断人肠,静倚银釭待。
隔浦红兰堪采,上扁舟伤心欸乃。梨花带雨,柳絮迎风,一番愁债。
回首当年,绮楼画阁生光彩。朝弹瑶瑟夜银筝,歌舞人潇洒。
一自市朝更改,暗销魂、繁华难再。金钗十二,珠履三千,凄凉千载。
细林山上夜乌啼,细林山下秋草齐。有客扁舟不系缆,乘风直下松江西。
却忆当年细林客,孟公四海文章伯。昔日曾来访白云,落叶满山寻不得。
始知孟公湖海人,荒台古月水粼粼。相逢对哭天下事,酒酣睥睨意气亲。
去岁平陵鼓声死,与公同渡吴江水。今年梦断九峰云,旌旗犹映暮山紫。
潇洒秦庭泪已挥,仿佛聊城矢更飞。黄鹄欲举六翮折,茫茫四海将安归?
天地局脊日月促,气如长虹葬鱼腹。肠断当年国士恩,剪纸招魂为公哭。
烈皇乘云御六龙,攀髯控驭先文忠。君臣地下会相见,泪洒阊阖生悲风。
我欲归来振羽翼,谁知一举入罗弋!家世堪怜赵氏孤,到今竟作田横客。
呜呼抚膺一声江云开,身在罗网且莫哀!公乎公乎,为我筑室傍夜台,霜寒月苦行当来!
乐今竟如此,王郎又若斯。自羞秦狱鬼,犹是羽林儿。
月白劳人唱,霜空毅魄悲。英雄生死路,却似壮游时。