清笳声咽思裴回,漠漠凝云冻不开。寒入貂裘眠不得,通薪馀火拨成灰。
竺朝大夫哀群灵,出自大教拔幽沈。汉明梦兆颇神异,具书梵释来千岑。
翕然风誉耸华夏,宝方精像辉云林。传闻遗骨未灰朽,流散诸国磨古今。
朅来偶得见一齿,照座灿烂如璆琳。当时左右广长舌,咀嚼风雷兴潮音。
烟如珠珞吐光怪,洗我旷劫尘埃襟。目瞻顶礼固其事,岂必窣堵埋千寻。
凭君韫椟善持护,为绝阴怪窥窬心。
桃李无言盼断春,值春潜处暖生云。晚来纵有残风雪,明日人閒总属春。
黄阁星繁千炬烛,紫宸花烂百枝灯。温汤不沃权门火,岂觉渔阳己沸腾。
叠鼓凝笳宴未阑,战尘回首满人閒。南山翠竹长不起,东海洪波流己乾。
宝驾陆沈池馆尽,锦帆星散水云閒。空馀仁寿宫前草,遥接雷塘野树烟。
劲节淩云汉,沈沈翠如束。春静锁窗深,惊风碎寒玉。
联声金凤凰,双飞夜双宿。寂寞野桐花,年年老空谷。
谁拥珠玑积玉京,纵期明月易愁晴。若教不值骊龙睡,不信波斯擅得名。
黄垆邈若山与河,人生安乐孰如他。为提葫芦沽美酒,快唤灵均听浩歌。
濯缨与濯足,应欲任其真。沐芳及浴兰,应务洁其身。
难洗耳中事,易洗心上尘。世閒原有耳,常是洗心人。
震叠威声径出师,偃旗卧鼓岂无时。折冲樽俎风流在,未要喧传塞上辞。