重门寂已暮,寂牍罢嚣尘。轻凉生笋席,微风起扇轮。
浮瓜聊可贵,溢酒亦成珍。复有寒泉井,兼以莹心神。
眷彼忘言客,闲居伊洛滨。顾已惭困地,徒知姜桂辛。
但愿崇明德,无谓德无邻。
燕赵多佳丽,白日照红妆。荡子十年别,罗衣双带长。
春楼怨难守,玉阶空自伤。复此归飞燕,衔泥绕曲房。
差池入绮幕,上下傍雕梁。故居犹可念,故人安可忘。
相思昏望绝,宿昔梦容光。魂交忽在御,转侧定他乡。
徒然顾枕席,谁与同衣裳。空使兰膏夜,炯炯对繁霜。
夫君追宴喜,十日递来过。筑室华池上,开轩临芰荷。
方塘交密筱,对霤接繁柯。景移林改色,风去水馀波。
洛城虽半掩,爱客待骊歌。
冯翊乱京兆,广汉欲兼治。岂若兼邦牧,朱轮褰素帷。
淮海封畿地,杂俗良在兹。禁奸擿铢两,驭点震豺狸。
冬晓风正寒,偏念客衣单。临妆罢铅黛,含泪剪绫纨。
寄语龙城下,讵知书信难。
春宵犹自长,春心非一伤。月带圆楼影,风飘花树香。
谁能对双燕,暝暝守空床。
贾君徭役少,潘生民务稀。及此同多暇,高卧掩重闱。
寂寂桑榆晚,滂沱曀不晞。电隙时光帐,风帘乍扣扉。
玉垒称津润,金谷咏芳菲。讵匹龙楼下,素蕊映华扉。
杂雨疑霰落,因风似蝶飞。岂不怜飘坠,愿入九重闱。