春心已应豫,归路复当欢。如何此日风,霾曀骇波澜。
倏见摇心惨,俄瞻乡路难。赖有同舟客,移宴息层峦。
华茵藉初卉,芳樽散绪寒。谑浪虽云善,江流苦未安。
何由入故园,讵即纫新兰。寄谢浮丘子,暂欲暇飞鸾。
日入江风静,安波似未流。岸回知舳转,解缆觉船浮。
暮烟生远渚,夕鸟赴前洲。隔山闻戍鼓,傍浦喧棹讴。
疑是辰阳宿,于此逗孤舟。
吾登阳台上,非梦高唐客。回首望长安,千里怀三益。
顾惟惭入楚,降私等申白。西沮水潦收,昭丘霜露积。
龙门不可见,空慕凌寒柏。
川平落日迥,落照满川涨。复此沦波地,派别引沮漳。
耿耿流长脉,熠熠动微光。寒乌逐查漾,饥鹈拂浪翔。
临泛自多美,况乃还故乡。榜人夜理楫,棹女暗成妆。
欲侍春江曙,争涂向洛阳。
展开阅读全文
昔余筮宾始,衣冠仕洛阳。无赀徒有任,一命忝为郎。
再践神仙侧,三入崇贤旁。东朝礼髦俊,虚薄厕才良。
游谈侍名理,搦管创文章。引籍陪下膳,横经参上痒。
谁谓服事浅,契阔变炎凉。一朝谬为吏,结绶去承光。
烹鲜徒可习,治民终未长。化鸡仰季智,驯雉推仲康。
此城邻夏穴,橚矗茂筠篁。孝碑黄绢语,神涛白鹭翔。
遨游佳可望,释事上川梁。秋江冻雨绝,反景照移塘。
纤罗殊未动,骇水忽如汤。乍出连山合,时如高盖张。
漂沙黄沫聚,礐石素波扬。榜人不敢唱,舟子讵能航。
离家复临水,眷然思故乡。中来不可绝,奕奕苦人肠。
溯洄若无阻,谢病反清漳。
卧久疑妆脱,镜中私自看。薄黛销将尽,凝朱半有残。
垂钗绕落鬓,微汗染轻纨。同羞不相难,对笑更成欢。
妾心君自解,挂玉且留冠。
巫山荐枕日,洛浦献珠时。一遇便如此,宁关先有期。
幸非使君问,莫作罗敷辞。夜长眠复坐,谁知暗敛眉。
欲寄同花烛,为照遥相思。
河流既浼浼,河鸟复关关。落花浮浦出,飞雉度洲还。
此日倡家女,竞娇桃李颜。良人惜美珥,欲以代芳菅。
新缣疑故素,盛赵蔑衰班。曳绡争掩縠,摇佩奋鸣环。
客心空振荡,乔枝不可攀。
明明三五月,垂影当高树。攒柯半玉蟾,裛叶彰金兔。
兹林有夜坐,啸歌无与晤。侧光聊可书,含毫且成赋。
遗簪凋玳瑁,赠绮织鸳鸯。未若华滋树,交枝荡子房。
别前秋已落,别后春更芳。所思不可寄,唯怜盈袖香。