人生天地洪炉中,形色散殊俱不同。画师笔底要真似,妙想乃与天机通。
肖岩后出独超诣,睥睨众史如儿童。京师摹写富箱箧,奇厖福艾多王公。
神情所赋各臻极,千变万化无终穷。遂为当代顾陆手,足配向来褒鄂雄。
明窗副本得寓目,起敬毛发森寒风。祇今声价愈增重,姓字已彻明光宫。
尘容俗状亦何者,年齿未及先成翁。既无开朗谪仙韵,又无图画凌烟功。
君胡惠然肯相过,坐对熟视心神融。煤黳纸上略点画,稍类云月犹朦胧。
须臾壁间出幻影,恍若面映新磨铜。人能肖吾不自肖,内发感愧颜生红。
圣贤体貌等人尔,所贵践履惟能充。作诗答谢肖岩贶,但恨意远辞难工。
天风吹衣雨浥尘,卢沟晓别诗境新。石梁雄据天下津,群峰迤逦西北垠。
草木点缀生精神,骄马驻足车停轮。纷纷追逐皆朝绅,相与祖饯为何人?
閒閒嗣师方外臣,貌虽老氏心儒珍。恩许还家寿乃亲,翁媪年皆八十春。
饶国启封降丝纶,上尊分赐光禄醇。道傍见者咨嗟频,此行岂为思鲈莼。
觚棱远瞻恋严宸,青云我亦忝致身。先世赠典蒙深仁,但恨不及生存辰。
因君此图泪沾巾。
韩云浮屠多技能,祗今复见龙岩僧。高閒怀素去已久,肯向死灰求续灯。
手追心慕忽有得,笔底涣然无滞凝。云烟结瞑鬼神泣,雷电索怪蛟龙腾。
悬崖百寻泻瀑布,老树千岁垂寒藤。铁为门限自兹始,但恐纸价相仍增。
我闻雪庵亦工此,好事往往输缣缯。都城颜扁妙天下,骤得荣宠非阶升。
龙岩更须追三昧,无俾斯人专美称。
两日东风何作恶,横将桃李花吹落。阳和歘忽变寒威,晓来陡觉春衫薄。
纷纷扑面飞虫乱,细看六花惊雪作。须臾眼界失旧观,玉殿琼林起沙漠。
细思节物恐差谬,始信化工难测度。初迁乔木悔新莺,久屈重泉愁尺蠖。
仰天致诘不我酬,运候果谁司橐籥。便当努力战客阴,一扫晴空开六幕。
山茶本冬花,憔悴遂开晚。侪辈斗芬芳,己独尚息偃。
及兹春事深,渥丹始赫烜。参列姚魏前,正色无婉娩。
因之观我生,平昔匪骄蹇。衡门自栖迟,临老遇推挽。
朱紫皆少年,迹亲心自远。华颠岂怀荣,田里幸得返。
功名船上滩,岁月轮下坂。抚树三叹息,岁寒同缱绻。
古人制昏礼,所贵在人伦。冠笄年既迈,受币方交亲。
后世虽偷薄,十中五犹遵。如何至今日?彝典俱湮沦。
男痴已合配,女幼皆成姻。安知虑夭寿,奚暇占吉辰。
媒妁走市井,鼓吹喧城闉。百年祗仓卒,大事为因循。
问之何遽然,诏云选佳人。传闻至太甚,意失非本真。
正道难化俗,讹言易惑民。于初苟不慎,其末弊将臻。
寄声秉钧者,风俗何时淳。
客从长安回,叙阔访邻里。貌悴于去时,因而问所以。
客悲向我言,此行幸脱死。长安遭饥荒,食尽到糠秕。
升合贵不赀,珠金何足恃。凌晨出求籴,于于如栉比。
暮归持空囊,菜色皆相似。老弱困且羸,行随墙壁倚。
村墟向昏黑,剽掠群凶起。咸云田中麦,苗枯无雨水。
今年如弗收,炊爨当易子。予闻重叹嗟,祸及乃至此。
八政食为先,周书本微旨。天下苟有饥,稷思若由己。
梁惠战国时,民粟知移徙。一夫不获所,古人心愧耻。
如何填沟壑,遽忍立而视。此邦粗偷生,唇亡寒及齿。
嗷嗷食口众,身不亲耒耜。今朝听此言,徒增惊悸耳。
六军严卫抱珠幡,晓发冲开宿雾寒。象辇尘清千里至,龙颜喜动万人看。
践禾屡戒畋秋骑,献果争迎住夏官。自愧涓埃无以报,敢辞奔走候仪銮。
野景荒寒霜意边,疏林僵立势参天。定应画妙王摩诘,故著诗清孟浩然。
驴怯小桥鞭不动,风掀危帽整还偏。官閒老我叨君赐,红日三竿尚昼眠。
闻说东庵梅最好,何须远访西湖。金衣相映玉肌肤。幽香俱可爱,颜色不妨殊。花主惜春仍好事,作诗清似林逋。冰*雪萼正敷腴。只愁无客至,那怕酒须沽。