十载谈玄愧未真,何如今夕倍通神。坐残石上三更月,證尽人间两世因。
茶熟正须棋局稳,香销犹爱竹床新。随缘处处心皆佛,破衲原来不染尘。
汝兄旧学在羊城,深夜咿唔不彻声。一举成名非易得,诸生对卷好求精。
也知天爵来人爵,须信身耕让笔耕。北极洪澜深著眼,凭将脩举步南溟。
连环劈破两情痴,敌手那容隔眼知。几劫鸳鸯情不尽,燕飞还待落花时。
病来旬日负新缘,青白双眸任倒颠。闻道新诗誇郢调,何人赓和百花前。
谁分石火到床头,甘草空怜手自抽。怪底半生青白眼,一朝炙热枉相投。
风光此夜与谁同,剔尽银灯照眼红。之子莫辞玄石醉,酒钱已付隔邻翁。
投机议论我君同,座上何须一点红。竟夕能为文字饮,似泥谁敢笑仙翁。
羊裘两袖拂花庄,肯著人间等辈裳。酒后形骸都不记,却疑今日有严光。
东南笑话向梅庄,舞破春风是此裳。酒兴寻常行处遣,人生容易度时光。
水为月之精,月乃天之镜。除却春夏节,惟秋得金令。
金水相生焉,光辉故井井。一年几中秋,达人所以兴。
家酿浮玉壶,山芋烹铁鼎。金谷诗将成,彭泽醉欲醒。
最爱赵知微,识破天形影。共登天柱山,不愁仆马病。
出门无复碍,绰绰任所骋。玄鹤一声过,此机谁与领。
天上有圆光,人间无穷境。耳听霓裳歌,手握玉麈柄。
五百负元回,三万乾坤迥。因此良月夜,浩然生万景。