朅来夔上吊沧桑,白帝城头俯大江。风卷狂澜深峡怒,云生野寨远山茫。
公孙不合迷秦梦,诸葛终难复汉疆。古往今来成代谢,几曾慷慨几悲凉。
万户侯家几叶孙,弟兄红旆独乌巾。
携琴又入庐山去,谁信朱门有逸人。
夷齐圣之清,天地钟间气。仁哉让国心,忠矣谏伐意。
首阳虽饿死,万古终无愧。俯仰怀高风,吁嗟劝来世。
四皓居商山,名声满天下。一出定汉储,仍作肥遁者。
谷中有芝草,门外无车马。俯仰思古人,富贵视土苴。
山中有逸民,峨冠大布衣。悠然对松菊,饮酒和陶诗。
落落忘世事,嬉嬉如小儿。超然慕太古,犹将问庖羲。
咫尺不得见,心中空嗟嗟。官街泥水深,下脚道路斜。
嵩少玉峻峻,伊雒碧华华。岸亭当四迥,诗老独一家。
洧叟何所如,郑石唯有些。何当来说事,为君开流霞。
不见林宗面,先抠孺子衣。名祠瞻俎豆,绛帐想光辉。
洗砚池空在,藏书室已非。藓碑摩读罢,悽恻欲归依。
修篁百个静无埃,忆共山僧竞日栽。夭矫翠虬身欲化,婆娑青凤尾全开。
风含爽籁依朱槛,月镂青阴覆翠苔。曾为檀栾冲雪看,玉枝相亚晓皑皑。
五湖千万里,况复五湖西。渔浦南陵郭,人家春谷谿.
欲归江淼淼,未到草萋萋。忆想兰陵镇,可宜猿更啼。
丘坟满目衣冠尽,城阙(quē)连云草树荒。
犹有国人怀旧德,一问茅屋祭(jì)昭王。
满眼累累的坟丘,昔目的贵胄士大夫都早已作古,高耸入云的城楼隐没在荒草树木之中。
还有遗民怀念昔日楚昭王的恩德,一间茅屋中祭奠着他的英灵。
楚昭王:姓熊氏,名珍,平王子。丘坟:墓冢。衣冠:以衣帽穿戴代指历代世家、历史人家。城阙连云:想象楚国盛世,城楼宫殿高耸入云。
草树荒:楚国城阙早已荡然无存,只剩下一片荒草。国人:指楚国旧人。